Vol goede moed start de eerste sprint. Iedereen heeft ‘de
kracht van Scrum’ gelezen. De rollen zijn verdeeld. De eerste Product Backlog
staat ‘net genoeg’ klaar. Het pokeren vindt in alle hilariteit plaats. En het
bouwen begint. Het team ondervindt dat het samenwerken
veel leuker werken is als het uitvoeren van taken uitgedeeld door een manager.
Niets staat een ‘Brave New World’ in de weg.
En hier geloof ik ook in. Ik doe mijn best om teams te
begeleiden om dit te bereiken. En dat lukt zeer vaak. En voelt u nu ook al een ‘maar’
opkomen?
Ja, er is helaas wel een ‘maar’. Het blijkt namelijk best gemakkelijk
om te starten. En vaak wordt er ook nog heel goed gestart. De ‘maar’ zit in het
doorzetten en vasthouden. De bron van het niet bereiken van die ‘Heerlijke
Nieuwe Wereld’ ligt, volgens mij, in ‘velocity’.
‘Velocity’ is in de Scrum, de maat die aangeeft hoeveel product backlog effort in een sprint gerealiseerd kan worden door een
specifiek Scrum-team. En daar komt druk op. Als eerste zijn daar de ‘klassieke’
resource managers die streven naar maximalisatie van efficiëntie. En in hun
ogen is ‘velocity’ daar de maat voor. Dus die ‘velocity’ moet vooral
continu hoger. Liefst nog aangetoond door Functie Punt tellingen achteraf op
gerealiseerde componenten. Daarbij gaan zij voorbij aan wat echt belangrijk is:
leveren van ‘Business Value’ in een omgeving waarin gewerkt wordt in een ‘Sustainable
Pace’.
Maar ook het team zelf wil maar al te vaak verbeteren. En
ook zij zien ‘velocity’ als het meest eenvoudig te meten maat. Helaas gaan zij
in hun haast om, per sprint, te scoren soms gekke dingen doen. Het vaakst zie
ik dat het team, inclusief de ScrumMaster dus, taken gemakkelijk buiten de
Sprints plaatsten, onder het mom van ‘dat kan hier nu eenmaal niet in een sprint’.
Het oppakken van de echte Impediments, zoals de omgeving
rond Scrum-teams doordringen van het Agile-gedachtengoed, is de enige weg om daadwerkelijk
een nieuwe Heerlijke Wereld te bereiken.
